مهندسان ناسا در آزمایشگاه پیشرانش جت (JPL) برای حفظ انرژی و طولانی‌تر کردن عمر فضاپیماهای وویجر در فضای بین‌ستاره‌ای، اقدام به خاموش کردن ابزارهای علمی بیشتری کرده‌اند. تازه‌ترین جزئیات درباره فضاپیما تاریخی Voyager 2 را در ادامه خبر بخوانید.
بر اساس اعلام ناسا، ابزار «سیستم پرتوهای کیهانی» روی فضاپیمای وویجر ۱ در تاریخ ۲۵ فوریه (۶ اسفند) خاموش شد. این ابزار که شامل سه تلسکوپ برای مطالعه پرتوهای کیهانی است، به ناسا کمک کرد تا خروج وویجر ۱ از هلیوسفر را شناسایی کند. همچنین، ناسا قصد دارد در ۲۴ مارس (۵ فروردین) ابزار «ذرات باردار کم‌انرژی» روی وویجر ۲ را نیز غیرفعال کند. این ابزار که از دو ساب سیستم تشکیل شده، برای اندازه‌گیری الکترون‌ها، یون‌ها و پرتوهای کیهانی به کار می‌رفت. با این اقدام، تنها سه ابزار علمی روی هر یک از فضاپیماهای وویجر 1 و 2 فعال باقی خواهند ماند.
سفر تاریخی وویجر 1 و 2
فضاپیماهای دوقلوی وویجر در سال ۱۹۷۷ برای مطالعه سیارات دوردست منظومه شمسی، از جمله غول‌های گازی مشتری و زحل، به فضا پرتاب شدند. وویجر ۱ پس از تکمیل مأموریت‌های سیاره‌ای خود، در سال ۱۹۸۰ وارد فاز مأموریت‌های تمدیدی شد و در سال ۲۰۱۲ به نخستین ساخته دست بشر تبدیل شد که وارد فضای بین‌ستاره‌ای شده است. وویجر ۲ نیز در سال ۲۰۱۸ از مرز هلیوسفر عبور کرد. این دو فضاپیما تنها اجرام ساخته‌شده توسط انسان هستند که تاکنون به این نقطه از فضا رسیده‌اند.
هر دو فضاپیما از یک سیستم نیروی رادیوایزوتوپی بهره می‌برند که از طریق تجزیه پلوتونیوم، برق تولید می‌کند. اما پس از ۴۷ سال، منبع سوخت آن‌ها رو به اتمام است و سالانه حدود چهار وات از توان خود را از دست می‌دهند. ناسا در طول این سال‌ها به‌تدریج ابزارهایی را که در روزهای اولیه مأموریت برای بررسی سیارات استفاده می‌شدند، خاموش کرده است تا انرژی باقی‌مانده را حفظ کند.
در حال حاضر، وویجر ۱ تنها سه ابزار علمی فعال شامل «ذرات باردار کم‌انرژی»، «مغناطیس‌سنج» و «سیستم امواج پلاسمایی» دارد. در وویجر ۲ نیز ابزارهای مغناطیس‌سنج، سیستم امواج پلاسمایی و سیستم پرتوهای کیهانی همچنان فعال هستند، اما ابزار ذرات باردار کم‌انرژی آن نیز به‌زودی خاموش خواهد شد.
ناسا امیدوار است که این اقدام جدید بتواند حدود یک سال دیگر به عمر مأموریت‌های وویجر اضافه کند، پیش از آنکه مجبور شود ابزار علمی دیگری را نیز خاموش کند.
